แบบว่าไม่มีข่าวนิยายตัวเองมาอัพเดท เลยขอเล่าเรื่องความรักที่จู่ๆก็วนเวียนเข้ามาสู่ชีวิตอีกครั้งดีกว่า
เราได้รู้จักกับM (นามสมมติ) ทางเน็ตด้วยความบังเอิญตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เราพูดคุยเอ็มด้วยแทบทุกวัน บางวันถึงกับคุยกันตั้งแต่กลางวันยันก่อนนอน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าสรรหาเรื่องราวอะไรมาคุยกันได้ขนาดนั้น นับวันเราก็ยิ่งติดเขามากขึ้น จากที่ปกติไม่ชอบออนเอ็มเวลากลางวัน ก็พยายามออนด้วยหวังจะเจอเขา เขาเป็นคนคุยสนุก อัธยาศัยดี แม้จะปากร้ายในบางเรื่อง แต่ก็เป็นกำลังใจให้คนอื่นได้เสมอ
วันหนึ่งเขามาบอกชอบเรา แต่นั่นมันเพิ่งผ่านการรู้จักไปไม่นาน แถมพวกเราก็ไม่เคยเจอหน้ากันเลย เราปฏิเสธเขาไปอย่างแน่วแน่ "เพื่อนเท่านั้น"
ใช่...กำแพงใจเราหนามาก เรากลัวที่จะมีใครเข้ามาใกล้ กลัวคนที่จะเข้ามาใกล้ชิดเรา ดังนั้นเพื่อนนี่แหละคือสิ่งที่เราต้องการ ซึ่งทางMก็ยอมรับแต่โดยดี
ตั้งแต่นั้นเราสองคนก็ยังพูดคุยกันเหมือนปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นับวันความสนิทก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น กำแพงใจของเราเริ่มกร่อนลงโดยที่เราก็ไม่รู้ตัว และแล้วความชอบก็เริ่มก่อตัวในหัวใจ แต่เราก็ยังดื้อไม่คิดที่จะบอกอะไรเขา จนเวลาล่วงเลยไปนาน...นานจนเราไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง
และแล้ววันที่ได้เจอกันจริงๆก็มาถึง แน่นอนล่ะว่าเราเขินมากที่ได้เจอเขา ได้ใกล้ชิดเขา แต่ทางเขาล่ะรู้สึกยังไงเราก็ไม่รู้ได้ แต่ทว่าการพบปะครั้งนี้ก็มีเพื่อนๆอีกหลายคนอยู่ด้วย แน่นอนว่าเราไม่แสดงท่าทางให้ใครรู้หรอก เก็บงำเอาไว้คนเดียว 555
แต่ยิ่งเก็บก็ยิ่งอึดอัด ในที่สุดวันหนึ่งเราก็บอกชอบเขาไป แต่ทว่าสิ่งที่เราได้กลับมากลับไม่เป็นอย่างที่หวัง เขาห่างเราไปแล้ว เขาไม่พร้อมที่จะดูแลใคร เขาไม่แม้แต่จะปฏิเสธว่าชอบหรือไม่ชอบเรา เอาแต่ประกาศว่าตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะยุ่งกับความรู้สึกตัวเอง
ความรู้สึกแรกที่รู้คืออึ้ง สรุปแล้วเขาเคยชอบเราจริงๆเหรอ สรุปแล้วเขาแค่ล้อเล่นกับเรามาตลอดงั้นเหรอ อะไรคือความจริง อะไรคือความลวง เรามองไม่ออกแล้ว...หรือว่าเรารู้ใจตัวเองช้าเกินไป ถ้าเราบอกชอบเขาตั้งแต่เมื่อคราวนั้น เราจะไม่พบกับความผิดหวังแบบนี้ใช่ไหม เรารู้สึกชอกช้ำมาหลายสัปดาห์แล้ว สับสนว่าสรุปแล้วที่เราบอกชอบเขาไปมันเหมาะแล้วเหรอ ว่าแล้วก็ตัดสินใจ...ถอย
เราบอกกับเขาตรงๆเลยว่า ขอถอยและจะไม่ยุ่งความรู้สึกของเขาอีก ซึ่งทางเขาก็ไม่รั้งอะไรไว้เลย แม้ใจจริงจะแอบรอเขา อยากรอจนกว่าเขาพร้อม แต่เมื่อเขาไม่แสดงท่าทีอะไรให้เราสมควรรอเลยแบบนี้ เราจะรอไปเพื่ออะไร
ตอนนี้เราสั่งสมความรู้สึกจะ1ไปถึง100แล้ว มันสุดขีดของเราแล้ว และกำลังลดถอยลงจากการรอที่ไม่มีจุดหมาย ดังนั้นเราขอประกาศกับตัวเองว่า "ฉันจะไม่รอเขาอีกต่อไป แต่จะกลับมาเป็นตัวของตัวเอง และเดินหน้าต่อไป"
ฉันขอสัญญากับตัวเอง
H.D.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น